Knagend verdriet

Fokkelien vergeet wel eens welke dag het is en herkent niet meer iedereen om haar heen. Toch lukt het haar nog redelijk om zelfstandig te blijven. Zeker met wat extra hulp van haar dochter Marjan en zoon Erik. Zij komen regelmatig langs en zorgen voor boodschappen en controleren de koelkast.

Als Fokkelien alleen in haar serre zit en uitkijkt over de tuin, voelt ze een knagend verdriet. Verdriet om haar jongste zoon. Om Johan. Jarenlang heeft ze niets van hem gehoord. Na een ruzie met zijn broer en zus heeft hij het contact met de familie verbroken. Gelukkig komt hij nu wel weer een enkele keer bij haar langs, maar de andere gezinsleden ziet hij nooit. En daar heeft Fokkelien last van.

Dan gaat het fout. En goed fout ook. Door een ernstig CVA komt Fokkelien na een ziekenhuisopname terecht in een verpleeghuis. Als de specialist ouderengeneeskunde een gesprek voert met de kinderen, barst de bom. Johan hoort dan dat zijn moeder samen met zijn broer en zus een wilsverklaring heeft ondertekend. Hij weet van niets en weigert in te stemmen met een niet-reanimeren verklaring. De specialist ouderengeneeskunde kan nog net voorkomen dat Johan woedend de kamer uitloopt.

De kinderen beseffen alle drie dat het zo niet verder kan. En daarom zitten ze een week later om de tafel bij Rina van der Linde. Als mediator luistert ze naar de verhalen over

vroeger en stimuleert ze om de onderliggende conflicten uit te spreken. Het is alsof ze een ui pelt, zo komt ze steeds dichter bij de kern. Totdat de oorzaak van het conflict helder is. De reden waarom Johan zich niet erkend, niet gezien en gehoord voelt door zijn moeder, broer en zus.

Fokkelien woont nu in het verpleeghuis. Ze heeft moeite om te wennen aan de nieuwe situatie. Waar ze blij mee is, is dat het contact tussen haar kinderen is hersteld. Dat ze weer met elkaar praten en samen afspraken maken over de zorg voor Fokkelien. Dat geeft haar rust in haar laatste levensfase.

Ervaringsverhaal van Rina van der Linde, mediator bij SilverRade