Ik ben Piet Buitenhoven, ben 80 jaar. Drie jaar geleden is mijn vrouw overleden. In die eerste periode voelde ik me erg alleen in ons grote huis en kon ik m’n draai niet vinden. Ik ben toen gaan kijken naar een ander huis om meer onder de mensen te zijn. Via, via hoorde ik over Leyakkers en zo ben ik hier terecht gekomen.
Ik heb een fijn driekamerappartement op de eerste verdieping met veel licht en mooi uitzicht op de visvijver. Ik ben blij dat ik deze stap heb gezet. Mijn kinderen vinden het fijn dat ik hier woon. Voor hen is het een veilige gedachte dat ik alarmering heb en als het nodig is, zorg kan krijgen vanuit De Hoven. Het mooie van dit appartementencomplex is dat ik hier makkelijk contact legt. Je komt elkaar tegen op de galerij en maakt dan even een praatje. Met buurman Kees ga ik regelmatig naar zijn volkstuin. Hij werkt er en ik kuier wat rond en maak een praatje met de andere tuinders. Of ik zit in het zonnetje wat te mijmeren. Soms schoffel ik nog een beetje, maar het onkruid laat ik liggen. Bukken gaat niet meer zo vlot.
Waar ik ook regelmatig kom is bij Jannie op de tweede etage. Zij woonde vroeger bij ons in de straat. Vaak neem ik op zaterdag een visje voor haar mee van de markt en die peuzelen we dan samen op. Een enkele keer maakt ze hutspot en dan eten we samen aan een gedekte tafel. Lekker vind ik dat: hutspot met nasikruiden. Meestal eet ik in het restaurant van De Hoven. Het eten is er goed en ik kom er altijd weer verschillende mensen uit de buurt tegen. Een enkele keer ga ik met Jannie en Kees naar het sfeerdiner in De Hoven. Dan zijn we echt een avondje uit met uitgebreid eten en leuke muziek. Laatst was er nog een Italiaanse avond met allerlei pastagerechten. Heerlijk!
Ik kan me nog best goed redden. Mijn boodschappen haal ik bij het winkeltje in De Hoven en daar ga ik ook naar de kapper en de pedicure. Twee keer per week komt een medewerker van de wijkzorg mij helpen met douchen. De andere dagen red ik mij zelf wel.
Elke woensdagochtend helpt mijn dochter me met de was en het schoonmaken. Zij woont met haar gezin in de buurt en ze halen me elke zondag op. Mijn zoon woont verder weg, maar hij komt ook regelmatig langs. Ik heb hier goede mensen om me heen en eenzaam hoef ik me niet te voelen. Alleen dat verdriet om mijn vrouw, dat blijft knagen. Als ik me eens alleen en verdrietig voel, loop ik naar De Hoven en ga een potje biljarten met de mannen. Daar knap ik altijd weer van op. Ik heb altijd hard gewerkt als stratenmaker. Ik had plezier in m’n werk en heb veel gelachen met mijn collega’s. Op een gegeven moment waren mijn knieën versleten. Dat betekende het einde van mijn werk. Heel jammer vond ik dat. Nu loop ik met een rollator en dat gaat best goed. ’t Gaat niet hard, maar dat hoeft ook niet meer. Ik kom nog overal waar ik wezen wil. En als het straks nodig is, huur ik gewoon een scootmobiel bij De Hoven.
Op vrijdagavond ga ik naar de kerkdienst in De Hoven. Na afloop drinken we dan een kopje koffie en praten wat met elkaar. Soms gaat het over koetjes en kalfjes, soms hebben we een serieus gesprek. Bijvoorbeeld over hoe het moet als we meer hulpbehoevend zijn. Daar maken we ons allemaal wel eens zorgen over. Vaak hebben we het dan ook weer over de pioniersgeest die ons hier in de polder verbindt. Die houding van samen de schouders eronder zetten en elkaar steunen. Met die blik kijk ik ook naar de toekomst: een goed leven met de mensen om mee heen en De Hoven als een goede buur.
Piet is een persona, oftewel een fictief figuur. Zijn verhaal heb ik samen met zorgmedewerkers geformuleerd voor Coloriet De Hoven.
Op het werk, in de supermarkt en bij het kampvuur vertellen we elkaar verhalen. Zo raken onze levens aan elkaar. Groots en meeslepend of schijnbaar eenvoudig en alledaags.
Ontdek waarom verhalen zo krachtig zijn....
